Sandy , Candy en de Flappentap
Door: Auryn , Pepijn , Jonne
Blijf op de hoogte en volg Marjon
03 Augustus 2014 | Ghana, Accra
Lopend over een markt in Accra worden we achterna gezeten door allerlei mannen die vele praatjes hebben om hun spullen te verkopen. Maar ook is er een man die niks wil verkopen , gewoon een gezellig praatje . Van hem krijgen Jonne en Auryn de bijnaam Sandy en Candy . Ze denken dat we tweeling zijn of op zijn minst zussen. Marjon krijgt ook een bijnaam : de flappentap. De hele dag moet ze weer graaien in haar tas om alles te betalen voor de kiosken , eten of benzine. Zij lijkt net een lopende geldautomaat. Het zijn zulke kleine bedragen dat je kan pinnen en 100 euro is zo'n mega stapel aan geld!
Vandaag zijn we begonnen met boodschappen doen voor de eerste kiosk voor de inrichting. Nadat we om half 10 hadden afgesproken en we pas om 12 uur aankwamen waren we gelijk overprikkeld. We kwamen aan op een gigantische markt vol mensen. De een had een super grote lading boodschappen op haar hoofd, de ander sprak de enige blanken op de markt aan om te vragen wat ze zochten. Er gebeurde zoveel en het was helemaal vol kleuren. We gingen op zoek naar sokken , zeep en rugzakken in deze gigantische chaos. Maar het is ons gelukt.
Ook zijn we vandaag naar een ziekenhuis geweest. We hebben ons laten vertellen dat dit wel een redelijk luxe ziekenhuis was. Van buiten zag alles er prima uit, maar toen we binnen kwamen zagen we de chaos pas. De bedden stonden overal en nergens, ook lag er iemand op de bank aan een infuus omdat er geen plek meer was voor haar. We zijn rondgeleid door het hele ziekenhuis en er werd globaal een beetje verteld wat elke patient had en hoelang hij/ zij er al in het ziekenhuis lag. We vonden het apart om te zien hoe veel alles van Nederland verschilt, de mannen konden dit niet helemaal aan zien en zijn daarom niet verder mee gegaan.
We hebben een jongentje van zeven maanden genaamd Ransford ontmoet. Hij heeft Malaria en ligt al drie maanden ziek in het ziekenhuis. Zijn moeder heeft hem verlaten omdat haar man (zijn vader) geen geld meer had. We hebben de vader die nog wel bij het jongetje was 100 GHC gegeven, zodat hij de medicijnen voor zijn zoontje kan betalen. Ransford was niet het enige kindje in het ziekenhuis met malaria, bijna alle kinderen die er lagen hadden malaria. In Nederland zal je met 2/ 3 dagen weer uit het ziekenhuis zijn, maar hier kun je dus zo 2/ 3 maanden in het ziekenhuis liggen. Op afdeling voor de mensen boven de twaalf jaar lagen vooral mensen met HIV. De meeste mensen hier in Ghana hebben HIV. Wanneer je dit vraagt aan hen zullen ze het ontkennen omdat ze zich schamen of omdat ze het niet eens van zichzelf weten. Het is een hard leven hier. Het was een hele ervaring maar ook nu weer emotioneel. Hoe oneerlijk is het in de wereld verdeeld? Pepijn was verbaasd. Zijn hier geen mensen die kanker hebben in het ziekenhuis. In Nederland zijn er zoveel mensen die kanker hebben. Nee in dit ziekenhuis is het een ander verhaal. Hier liggen kinderen en volwassenen in een kleine ruimte. Er is maar 1 arts, die de zorg heeft over volwassenen en kinderen. En een aantal verpleegkundigen en assistenten. Zij draaien de hele boel. Vandaag is er net een baby geboren. De bevallings tafel staat er nog. Net naast de kamer waar de zieke kinderen en volwassenen liggen. Wij denken dat in deze blog we het niet kunnen overbrengen hoe het hier is. Maar met de foto's die we gemaakt hebben is het misschien iets duidelijker. Elke dag lijkt een dag wat je normaal qua ervaring in een paar maanden beleefd.
Morgen gaan we verder met ons schema. Het is voor nu even de laatste dag in Accra. Half augustus komen we weer terug. En dan is de finishing touch. Godwin staat morgen om half tien voor de poort hier. We hebben er zin in!
Vandaag zijn we begonnen met boodschappen doen voor de eerste kiosk voor de inrichting. Nadat we om half 10 hadden afgesproken en we pas om 12 uur aankwamen waren we gelijk overprikkeld. We kwamen aan op een gigantische markt vol mensen. De een had een super grote lading boodschappen op haar hoofd, de ander sprak de enige blanken op de markt aan om te vragen wat ze zochten. Er gebeurde zoveel en het was helemaal vol kleuren. We gingen op zoek naar sokken , zeep en rugzakken in deze gigantische chaos. Maar het is ons gelukt.
Ook zijn we vandaag naar een ziekenhuis geweest. We hebben ons laten vertellen dat dit wel een redelijk luxe ziekenhuis was. Van buiten zag alles er prima uit, maar toen we binnen kwamen zagen we de chaos pas. De bedden stonden overal en nergens, ook lag er iemand op de bank aan een infuus omdat er geen plek meer was voor haar. We zijn rondgeleid door het hele ziekenhuis en er werd globaal een beetje verteld wat elke patient had en hoelang hij/ zij er al in het ziekenhuis lag. We vonden het apart om te zien hoe veel alles van Nederland verschilt, de mannen konden dit niet helemaal aan zien en zijn daarom niet verder mee gegaan.
We hebben een jongentje van zeven maanden genaamd Ransford ontmoet. Hij heeft Malaria en ligt al drie maanden ziek in het ziekenhuis. Zijn moeder heeft hem verlaten omdat haar man (zijn vader) geen geld meer had. We hebben de vader die nog wel bij het jongetje was 100 GHC gegeven, zodat hij de medicijnen voor zijn zoontje kan betalen. Ransford was niet het enige kindje in het ziekenhuis met malaria, bijna alle kinderen die er lagen hadden malaria. In Nederland zal je met 2/ 3 dagen weer uit het ziekenhuis zijn, maar hier kun je dus zo 2/ 3 maanden in het ziekenhuis liggen. Op afdeling voor de mensen boven de twaalf jaar lagen vooral mensen met HIV. De meeste mensen hier in Ghana hebben HIV. Wanneer je dit vraagt aan hen zullen ze het ontkennen omdat ze zich schamen of omdat ze het niet eens van zichzelf weten. Het is een hard leven hier. Het was een hele ervaring maar ook nu weer emotioneel. Hoe oneerlijk is het in de wereld verdeeld? Pepijn was verbaasd. Zijn hier geen mensen die kanker hebben in het ziekenhuis. In Nederland zijn er zoveel mensen die kanker hebben. Nee in dit ziekenhuis is het een ander verhaal. Hier liggen kinderen en volwassenen in een kleine ruimte. Er is maar 1 arts, die de zorg heeft over volwassenen en kinderen. En een aantal verpleegkundigen en assistenten. Zij draaien de hele boel. Vandaag is er net een baby geboren. De bevallings tafel staat er nog. Net naast de kamer waar de zieke kinderen en volwassenen liggen. Wij denken dat in deze blog we het niet kunnen overbrengen hoe het hier is. Maar met de foto's die we gemaakt hebben is het misschien iets duidelijker. Elke dag lijkt een dag wat je normaal qua ervaring in een paar maanden beleefd.
Morgen gaan we verder met ons schema. Het is voor nu even de laatste dag in Accra. Half augustus komen we weer terug. En dan is de finishing touch. Godwin staat morgen om half tien voor de poort hier. We hebben er zin in!
-
03 Augustus 2014 - 09:29
Hanny:
Wat een indrukwekkend verhaal weer. Jullie hebben straks maanden nodig om alles te verwerken wat jullie nu allemaal zien en meemaken. Een cultuur die inderdaad niet met die van ons te vergelijken is. En je bent er nog maar 1 week nu, wat zullen die andere weken nog brengen? Ben heel benieuwd naar jullie volgend verhaal.....xx -
03 Augustus 2014 - 10:35
Kees Van Klaveren:
Wat een mooi beschreven verhaal van de markt in Accra over Sandy, Candy en de flappentap. En dat het ziekenhuis zo'n enorme indruk op jullie hebben gemaakt is ook geen wonder. Wat zielig van dat jongetje van 7 maanden die al malaria heeft. Fijn dat jullie nog iets voor hem en zijn vader konden doen. En vandaag weer verder voor andere mensen en indrukken.Wat doen jullie een prachtig werk. Heel veel succes en bedankt voor dit reisverslag. Groeten Kees en Ans. -
03 Augustus 2014 - 13:17
Wilma Roeterdink:
Wat een ontzettende mooie reis maken jullie en wat een mooi doel.
Het is echt een cultuurschok daar ben ik van overtuigd.
Ben best een beetje jaloers. Het doet me zo denken aan de reis naar Malawi die we in 2010 hebben gemaakt.. We hadden toen we terug kwamen even tijd nodig om het allemaal te verwerken en dan kom je er pas achter hoe goed we het hier hebben. Alhoewel de mensen in de Afrikaanse landen op hun manier ook best gelukkig kunnen zijn. -
03 Augustus 2014 - 13:26
Jacqueline Budel :
Lieve familie , Karin roept iedere keer als we in Ghana zijn iedere seconde is een foto! Jullie kunnen je daar nu alles bij voorstellen ! Met fot's , filmpjes verduidelijkt je wel wat maar het intense , de kleuren , de chaos , de reuk ..... Je moet er zijn geweest ! Je kunt blijven vertellen als je terug bent en dan pas krijg je op een rijtje wat je allemaal beleefd hebt.het is nu soms te veel ! Jullie zijn super bezig !!!! Godwin kan ook heel mooi zingen en hij kan je tei leren en hij kent wat Nederlands ! Big hug voor Godwin !!!! Dx jacqueline -
03 Augustus 2014 - 13:28
Jacqueline Budel :
Tei moet twi zijn -
03 Augustus 2014 - 15:03
Rob:
Ik lees veel herkenbare situaties in jullie verslagen. Je zit met zo'n reis in een emotionele rollercoaster en tussendoor ook nog genieten. De foto's zijn geweldig. Wat een indrukken. Ik ben erg benieuwd wat de reis verder gaat brengen. -
04 Augustus 2014 - 08:46
Karin:
Geweldig zoals jullie bezig zijn en hoe je het beschrijft. Iedereen die in een arm Afrikaans land is geweest snapt je verhaal meteen. Zo herkenbaar. Het zal je nooit meer loslaten (in positieve zin).
Ontzettend knap wat jullie doen en vooral petje af voor Jonne, Pepijn en Auryn!!
Veel groeten aan Helena, Godwin en alle mensen van de kiosken. -
04 Augustus 2014 - 09:30
Karin:
En natuurlijk Merlyn!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
